Active Imagination

Μια μέθοδος αφομοίωσης ασυνείδητων στοιχείων (όνειρα, φαντασιώσεις κλπ.) μέσω κάποιας μορφής αυτο-έκφρασης.

Το αντικείμενο της active imagination είναι να δώσει φωνή σε πλευρές της προσωπικότητας (ιδιαίτερα του Anima/ Animus και της Σκιάς) που κανονικά δεν ακούγονται, δημιουργώντας έτσι μια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ της συνείδησης και του ασυνείδητου. Ακόμα και όταν τα τελικά προϊόντα – ζωγραφική, γραφή, γλυπτική, χορός, μουσική κ.λπ. δεν ερμηνεύονται, συμβαίνει κάτι ανάμεσα στον δημιουργό και τη δημιουργία του που συμβάλλει στη μεταμόρφωση της συνείδησης.

Το πρώτο στάδιο της active imagination είναι σαν να ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια. Μπορεί να συμβεί αυθόρμητα ή να προκληθεί τεχνητά.

“Στην τελευταία περίπτωση επιλέξτε ένα όνειρο, ή κάποια άλλη φανταστική εικόνα, και επικεντρωθείτε σε αυτό, απλά διατηρώντας το  και κοιτάζοντάς το. Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε μια κακή διάθεση ως σημείο εκκίνησης, και στη συνέχεια να προσπαθήσετε να μάθετε τι είδους εικόνα θα παράγει ή τι εικόνα εκφράζει καλύτερα τη διάθεση αυτή. Στη συνέχεια κρατείστε την εικόνα στο μυαλό, συγκεντρώνοντας την προσοχή σας. Το πιθανότερο είναι να αλλάξει, καθώς το απλό γεγονός του να την στοχαστείτε και μόνο, τη ζωντανεύει. Οι αλλαγές πρέπει να σημειώνονται συνεχώς και προσεκτικά, καθώς αντανακλούν τις ψυχικές διαδικασίες στο ασυνείδητο υπόβαθρο, οι οποίες εμφανίζονται με τη μορφή εικόνων που αποτελούνται από συνειδητό μνημονικό υλικό. Με αυτό τον τρόπο, το συνειδητό και το ασυνείδητο είναι ενωμένα, ακριβώς όπως ένας καταρράκτης συνδέει το πάνω και το κάτω.” [The Conjunction, CW 14, para. 706.]

Το δεύτερο στάδιο, πέρα ​​από την απλή παρατήρηση των εικόνων, συνεπάγεται μια συνειδητή συμμετοχή σ ‘αυτές, την ειλικρινή εκτίμηση του τι σημαίνουν για τον εαυτό μας και μια ηθική και πνευματική δέσμευση να ενεργήσουμε σε αυτά που εμφανίστηκαν. Πρόκειται για μια μετάβαση από την απλή αντίληψη ή αίσθηση σε μια αξιολόγηση.

“Παρόλο που, σε κάποιο βαθμό, κοιτάζουμε αμερόληπτα από έξω, είμαστε επίσης μια ενεργή φιγούρα στο δράμα της ψυχής. Αυτή η αναγνώριση είναι απολύτως απαραίτητη και σηματοδοτεί μια σημαντική πρόοδο. Όσο  κοιτάζουμε απλά τις εικόνες, είμαστε σαν το ανόητο Parsifal, ο οποίος ξέχασε να κάνει το ζωτικό ερώτημα επειδή δεν αναγνώριζε τη δική του συμμετοχή στη δράση. [Μια παραπομπή στον μεσαιωνικό θρύλο του Grail. Η ερώτηση που ο Parsifal δεν μπόρεσε να ρωτήσει ήταν: «Ποιον υπηρετεί ο Grail;» ]. . . Αλλά αν αναγνωρίσετε τη δική σας εμπλοκή, εσείς ο ίδιος πρέπει να εισέλθετε στη διαδικασία με τις προσωπικές σας αντιδράσεις, σαν να ήσασταν ένας από τους φανταστικούς ρόλους, ή μάλλον, σαν να ήταν πραγματικό το δράμα που τέθηκε ενώπιον των ματιών σας.”[ «The Conjunction» CW 14, para. 753.]

“Η στάση της αξιολόγησης συνεπάγεται μια ηθελημένη συμμετοχή σε αυτές τις διαδικασίες της φαντασίας που αντισταθμίζουν την ατομική -και ιδιαίτερα- τη συλλογική κατάσταση της συνειδητότητας. Ο δεδηλωμένος σκοπός αυτής της συμμετοχής είναι να ενσωματώσει τις παραστάσεις του ασυνείδητου, να αφομοιώσει το αντισταθμιστικό τους περιεχόμενο και έτσι να παράγει ένα ολόκληρο νόημα το οποίο από μόνο του καθιστά τη ζωή άξια να τη ζούμε ίσως και, όχι για λίγους ανθρώπους, τουλάχιστον ανεκτή.” [Ibid., para. 756.]

[Πηγή: Jung Lexicon, Daryl Sharp]